Nikt nie chce się dzielić swoją twórczością to może jak zacznę inni też się odważą?
Przedstawiam moje "coś" pierwsza część, na razie napisane są trzy. Dolls I było pisane naprawdę baardzo dawno temu, ale mam nadzieje, że nie będą was razić błędy. Miłej lektury~

***

Lalki. Wykonane z porcelany, ubrane w piękne suknie, z blond lokami. Jedna obok drugiej, podobne, a jednak tak od siebie różne. Ta po prawej w czarnych okularach, tuż przy niej stoi inna z parasolką w ręku, kolejna z beretem na głowie patrzy pusto w przestrzeń. Całe pomieszczenie wypełnione było różnymi zabawkami. Każdego dnia do pokoju wchodził chłopiec i rozmawiał z nimi. A raczej opowiadał. Opisywał wiele zmyślonych historii na temat szkoły, różnych przygód… Nie posiadał przyjaciół, więc lalki zastępowały mu ludzi. Zawsze wybierał sobie jedną i głaskał ją po głowie z uśmiechem. Następnie żegnał się ze wszystkimi i wychodził gasząc za sobą światło.

Pewnego razu ów malec zachorował i leżał w łóżku. Nie miał siły pójść na spotkanie. Poprosił młodszą siostrę by poszła za niego przeprosić przyjaciółki. Kiedy dziewczynka weszła do pokoju zachwyciła się pięknymi porcelanowymi zabawkami. Ona widziała je tylko jako rzeczy, chłopiec widział je jako ludzi. Po chwili szybko podbiegła do lalki, która najbardziej przykuła jej uwagę.
Miała długą zieloną suknię, w ręku trzymała koszyczek, a długie blond włosy miała związane kokardkami. Dziewczynka chciała zdjąć ją z półki, ale była ona stanowczo za wysoko. Zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu. Szukała czegoś co pomogłoby jej wziąć upragnioną zabawkę. Zobaczyła w rogu pokoju stare pudło. Wytrzepała je z kurzu i otworzyła. W środku była lalka zupełnie inna od tych wszystkich, które stały na półkach. Była popękana, sukienka przeżółkła, nie miała jednego oka, a w ręku trzymała podziurawiony parasol. Dziewczynka ostrożnie wyjęła lalkę i przyjrzała się dokładnie. "Ona jest żałosna" przemknęło jej przez myśl i z powrotem rzuciła ją do pudełka, wychodząc z pokoju.

Kilka dni później w odwiedziny przyszedł chłopiec. Przywitał się ze wszystkimi lalkami, od razu zauważając szare pudło na środku pomieszczenia. Podszedł do niego powoli i wyjął zepsutą lalkę. Pogładził ją po zniszczonych włosach, zjechał dłonią do jej pękniętego policzka. Przytulił ją lekko do siebie. "Ona jest samotna, tak samo jak ja" pomyślał malec, podnosząc głowę, by spojrzeć na inne "przyjaciółki". Teraz, wyglądały zupełnie inaczej niż za pierwszym razem, tak jakby do tej pory ich piękno było fałszywe. Przepraszał zniszczoną lalkę za to, że wcześniej jej nie zauważył, że był zaślepiony wszystkimi innymi. Ostatni raz pożegnał się z nimi i wyszedł z pokoju, już nigdy do niego nie wracając.