Odpowiedź na "Takie tam" napisane przez Katadzia. Pamiętam jak pisałam to pod wpływem chwili w dosłownie kilka minut, więc nie wymagajcie od tego wiele xD Zapraszam do lektury~
***
Może… to jest w końcu ten moment w którym powinienem pomóc? Idę przez las, uważnie obserwując otaczający mnie krajobraz. Wsłuchuję się w śpiew ptaków, w cichy szelest liści. Jestem pełen spokoju, raczej, przepełniony obojętnością. Nie obchodzi mnie nic, jestem tutaj i żyję właśnie przemijającą chwilą. Może muszę ją zakończyć? Dokładnie teraz?
Idę dalej.
Kojącą ciszę przerywa hałas, dźwięk łamanych gałęzi, bieg. W normalnych okolicznościach, nie obejrzałbym się. Przeszedłbym beznamiętnie, nie zaszczycając niczego swoim spojrzeniem. Stanąłem jednak, uważnie nasłuchując. Nieznośny odgłos ciekawił mnie. Wzbudzał we mnie ciekawość, której nie czułem już dawno. Znów ruszyłem przed siebie, z marszu w trucht.
Aż w końcu znalazłem źródło.
Zawsze byłem bierny, co zmieniło się teraz? Czym różnił się ten chłopak od tych wszystkich obojętnych mi ludzi? Nie chciałem znać odpowiedzi. Nie potrafiłem jej zaakceptować. Nie mogłem jej zrozumieć.
Jeden krok.
Indywidualizm, Oryginalność, Odrzucenie?
Drugi krok.
Przyjaźń, Wartość, Rozczarowanie?
Trzeci krok.
Prawda, Zgoda… Obojętność.
Społeczeństwa nie da się zrozumieć. Żyjesz w nim lub nie. Wybrałem drugą opcję. Byłem sam. Z winy własnej, egoizmu, duszy sentymentalnej i uczuciowości. Porzuciłem wszystko dla obojętności, cudownego stanu apatii.
Zaczęło się od rzeczy drobnych. Własnego zdania, odcięcia od środowiska pełnego istot nieczułych, chęci spokoju, wreszcie akceptacji.
On przypominał mnie.
- Wstań. Nie możesz pozostać tutaj. Nie pozwolę Ci stoczyć się tak samo jak zrobiłem to ja.
|
Pamiętam to <3 I pamiętam, jak mi o tym napisałaś i chyba popłakałam się przy czytaniu, hmm, tak mi się wydaje... *sprawdza deva* tak. Świetny utwór, taki mnie poruszający.
|