Uhm... No to dodaję na życzenie Abi ^^ Takie tam moje przemyślenia napisane kiedyś tam pod wpływem smutnej chwili.

********************************************************************************************

Uciekam przez gęsty las. Biegnę i biegnę, nie zwracając uwagi na gałęzie, które pozostawiają czerwone ślady na mojej twarzy. Mam dosyć, naprawdę dosyć. Bez zastanowienia skryłem się w tej ciemnej krainie. Wiatr dodaje mi siły, sprawia, że czuję, iż żyję, że jestem wytrwały, stale podążam do przodu ani na moment się nie zatrzymując.
Jednak w końcu musiałem się poddać. Upadłem na kolana, z trudem łapiąc oddech. Zimna ziemia przyniosła mi niespodziewaną ulgę. Od razu chciałem być jeszcze bliżej niej, dlatego położyłem się na brzuchu, przykładając policzek do mojego ukojenia. Przymknąłem oczy i pogrążyłem się w myślach. Ile jeszcze wytrzymam? Ile upokorzeń i wyzwisk? Ile zakazów? Też jestem człowiekiem i mam uczucia. Chociaż… Może ja ich nie mam? Może jestem po prostu nieczułym draniem, który drze się na wszystkich bez opamiętania, obarczając każdego winą, by usprawiedliwić swój egoizm i lenistwo? Chciałbym poznać odpowiedzi na te pytania. Chciałbym podjąć się trudu zmienienia siebie. Chciałbym zbliżyć się do ludzi, dowiedzieć się, co naprawdę czują i myślą, co ukrywają za tymi sztucznymi uśmiechami, czego się boją.
A czego ja się boję? Tego, że któregoś dnia kompletnie się załamię? Czy może tego, że nigdy nie zostanę zaakceptowany?
Mam nadzieję, że kiedyś się tego dowiem. A na razie chyba tu zostanę. Ten chłód odświeża mój umysł. Może wymyślę jakieś sensowne rozwiązanie, jakiś nowy sposób na przetrwanie. Może w końcu się uda i następnym razem nie skończę w ciemnym lesie? Może...